Πρώτον, η αποχή ευνοεί τον πρώτο, το νικητή, άρα ουσιαστικά είναι ψήφος υπέρ εκείνου στον οποίο ορισμένοι θέλουν να αντιταχθούν. Όταν, λοιπόν, διαφωνούμε με το εκλογικό αποτέλεσμα, είναι σαν να μην έχουμε κάνει το φόνο, είμαστε όμως συνένοχοι ή έχουμε συγκαλύψει το ‘έγκλημα’.
Δεύτερον, ο απόηχος οποιουδήποτε μηνύματος θέλουμε να περάσουμε διαρκεί όσο διαρκούν οι μετεκλογικές συζητήσεις στο καφενείο, την τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Πάρτε για παράδειγμα τις προηγούμενες εκλογές.
Η αποχή έφτασε το 29,1% στις βουλευτικές και το 32,8% στις δημοτικές, δηλαδή σχεδόν άγγιξε το ένατρίτο των ψηφοφόρων. Το μήνυμα αυτό έπρεπε να έχει φτάσει στο σύνολο των εκλεχθέντων και να τους ακολουθεί στις αποφάσεις τους.
Ωστόσο, το ‘ηχηρό μήνυμα του λαού’ σύντομα έδωσε τη θέση του στη ‘νωπή λαϊκή εντολή’. Και η αλήθεια είναι ότι εκείνοι που συμμετέχουν ‘δίνουν την εντολή’, οι υπόλοιποι δίνουν μόνο το στίγμα.
Τρίτον, θα ήθελα να επισημάνω ότι η αποχή σαν μορφή διαμαρτυρίας παραπέμπει στην απάθεια την οποία τόσο
στηλιτεύουμε, αλλά και υΐοθετούμε σήμερα σαν τρόπο ζωής. Μήπως, δηλαδή, η αποχή είναι μία δικαιολογία για να βουλιάξουμε περισσότερο στον καναπέ μας; Μήπως είναι η πρόφαση για να απενοχοποιηθούμε; Μήπως είναι πλήρως εναρμονισμένη με την παθητική στάση μας στα τεκτενώμενα ;
Το σίγουρο είναι ότι η αποχή είναι μια βολική επιλογή.
Μάλιστα, μας διευκολύνει γιατί μας επιτρέπει να γκρινιάζουμε για όλους και για όλα, χωρίς να έχουμε αναλάβει ευθύνη. Έχουμε, όμως αυτό το δικαίωμα στις δημοτικές εκλογές; Θα αφήσουμε να μας εκπροσωπούν άνθρωποι που δε ‘συνηχούν’ με τη στάση μας και τις ανάγκες μας; Θα παραχωρήσουμε το δικαίωμα του εκ-λέγειν σε εκείνους που επι-λέγουν με άλλα(πονηρά και ανόητα συχνά) κίνητρα και κριτήρια;
Εμείς, σαν ‘Ενεργοί Πολίτες’, δεν επιλέξαμε τον εύκολο δρόμο.
Σας καλούμε να συνταχθείτε , επιλέγοντας, διεκδικώντας, καταδικάζοντας, αλλά και επιβραβεύοντας μέσα από την ψήφο σας , αλλά και τη συμμετοχή σας από την επόμενη μέρα των εκλογών.
